حرف های جاودانه ات
در میانِ کودکانه خاطراتمان حک شده است و یادمان نمی رود‎ ….‎

بوسه می زنم به عکسِ تو هنوز‎!‎
من همان مُحصلّم که در کتابمان‎…‎
‎ ‎زیر عکس تو نوشته بود‎:‎
‎«‎امید من به شما دبستانی هاست‎»‎
ما همان محصلّیم؛ امام‎!‎
حرفهای تو به اوجمان رسانده‎ ‎
در کنار حرفهای تو بزرگتر شدیم‎!‎

سالهایِ سال
کامِمان به بادهء کلامِ تو عجین شد و
جرعه جرعه سر کشیده، تشنه تر شدیم‎… ‎
ما- امیدِ چشمهای تا ابد زلالِِ تو- بزرگتر شدیم‎!‎

غم مخور، امام‎! ‎
تا نفس میان سینه هست،
راهیانِ این رَهیم‎…‎
راه جاودانه ات ادامه می دهیم‎!‎

مثل روزهای کودکی‎…‎
بوسه می زنم به عکس مهربان تو‎…‎
‎ ‎دوست دارَمَت امام‎! ‎
دوست دارمت پدربزرگِ مهربان‎!‎

بوسه می زنم به نامِ تو‎! ‎
نامِ تو، خاطراتِ کودکانهء مرا
پر ز حسِّ «بودن» و «غرور» و «افتخار» می کند‎.‎
دوست دارمت امام‎! ‎
دوست دارمت پدربزرگ مهربان

یادمان نمی رود که ما

لابلای موجِ دستهای گرمِ تو،

جان گرفته ایم‎…‎