در کتاب لئالی الاخبار نوشته شده بود: زنی عیّاش و زانیه و بدکاره بود که در مجالس لهو و لعب شرکت می‏کرد، یک روز در اثناء مسافرتش در بیابان به چاهی می‏رسد، هرچه نگاه می‏کند سطلی پیدا کند ولی چیزی نمی‏یابد آخرش به تَهِ چاه می‏رود و آب می‏خورد و بالا می‏آید.
در این هنگام مشاهده می‏کند که سگی تشنه است و دنبال آب می‏گردد دلش به حال او می‏سوزد کفش خود را سطل و موی و گیسوان خود را می‏بُرد و طناب درست می‏کند و به چاه می‏اندازد و با زحمت از ته چاه آب بیرون می‏آورد و سگ را سیراب می‏کند. بعد می‏گوید خدایا سگی را به سگی ببخش.
چون به یک سگ ترحم می‏کند و او را سیراب میکند خداهم باو رحم می‏کند و او را وسیله آمرزشش قرار می‏دهد. بعد زن گریه زیادی کرده و توبه می‏کند این کار خیر سبب توبه و بازگشتش به سوی خدا می‏شود و با سعادت از دنیا می‏رود.
سرا پا غرق عصیانم خدایا
ز من بگذر پشیمانم خدایا
همی دانم که غفّار الذّنوبی‏
ببخشا جرم و عصیانم خدایا
ندانستم اگر کردم خطایی‏
که من آن عبد نادانم خدایا
اگر بخشی گناه بنده خویش‏
خجل زان لطف و احسانم خدایا
یقین دارم که ستّارالعیوبی‏
بپوشان عیب و نقصانم خدایا
گنه کارم من و بخشنده‏ای تو
به درگاه تو گریانم خدایا
ز من بگذر بحقّ شاه مردان‏
که عبد شاه مردانم خدایا