افتخار سرزمینم…

مهربان با مومنان 

و  سخت و نفوذناپذیر در برابر دشمنان اسلام و انسانیت

ادامه »

با راحله قرار می‌گذاریم با هم به نیر برویم. نوبت یک سواری پراید است. مسافرها سوار می شوند و راه می افتیم. راننده مرد سن بالایی ‏است و آنقدر با سرعت رانندگی می کند و وسط رانندگی به ماشین های سمت راستی که ازشان سبقت می گیرد، نگاه های معنادار اسلو موشن (!) می ‏کند که هی دلم می خواهد بلند بگویم “آقا مراقب باش!‏”

ادامه »

تاریخچه پنج شنبه سوری های خانه پدری ام بر می گردد به دوران ماقبل سبزینه ! و شاید به اوایل ازدواج شان…
در میان جهیزیه ساده و خودمانی مادرم تشت و آفتابه مسی ظریفی خودنمایی می کند که پنج شنبه ها بدون استثنا بعد از صرف شام می آمد سر سفره تا حاج بابا دست هایش را در آن بشوید. این کار نه به خاطر ترس از ایشان بود نه چاپلوسی و نه به معنی  تحقیر خودمان.
لذتی که از این ادای احترام حس می کردیم رقابتی تنگاتنگ و عاطفی بین اعضای خانواده بر سر ریختن آب به دست های ایشان ایجاد کرده بود. ذکرهایشان …دعای سفره خواندنشان و طنازی هایشان …این لذت را مضاعف می کرد.

ادامه »

*صبحِ روزِ سرد‎ ‎
آمدی و در میان روزهای سردمان
موجِ دستهای مهربان تو‎ ‎
خاطراتِ گرم و روشنی برایمان کشید؛
ناگهان به جسمهای مرده، روح تازه ای دمید‎.‎*

*راستی! نامِ تو، ‏
نامِ یک امام‎ …‎
نام رهبری بزرگ و مقتدر فقط، نبود‎….‎
ما تو را پدر بزرگِ مهربان صدا زدیم‎! ‎*

*آمدی و لحظه هایمان، ‏
‎ ‎پر شد از حضورِ گرمِ تو‎…. ‎
‎ ‎پدر بزرگ‎! ‎
‎ ‎ای بزرگِ تا همیشه زنده‎!… ‎
ای امام‎!‎*

طعمِ نام تو، مزه ی کلامِ تو، تا ابد زِ یادمان نمی رود‎…‎
یادمان نمی رود کتابمان به یادِ تو، ‏
با گزیده ی کلامِ تو‎ ‎
با نگاهِ مهربانِ عکسِ تو شروع می شد و‎…‎
چشمهای تا ابد زلالِ تو‎….. ‎
بوسه گاه بوسه های کودکانه بود‎!‎