حلوای واقعی با آبغوره!
آدم های بخشنده و صبور املت هایشان هم خوشمزه می شود…
نیمرو هم که می زنند طعمش لذیذتر از همه نیمروهای دنیاست…
آدم های دوبه هم نزن… آدمهای رازدار
دست شان شاید به ظاهر نمک نداشته باشد و دل شان به سنگ بی حرمتی شکسته باشد اما
نمک دست شان در غذا طعم عشق می دهد….
غصه هایشان را کنار می گذارند و عشق را چاشنی نیت هایشان می کنند. …
این ها هم می توانند از باغ فک و فامیل و دوست و آشنا، بوته های خبر بچینند و داخل سبد دورویی بفرستند به این و آن!
اما دل های اسمانی و وجدان های توبیخگرشان همیشه ی خدا برای مواخذه آنلاین اند!
یاد مادرم می افتم که از موادی ساده تر از مواد دیگران، سوپ هایی می پزد به خوشمزگی بلعیدن همه 5 انگشتان دست !
بغض خبرچینی و خبرسازی دیگران را بدون هیچ پوشش خبری می ریزد توی بطری و کمی آبغوره رویش… میگذارد توی انباری….
بعدها حلوایی می پزد به شیرینی کام همه … حتی خبرچینان!
عمیقا بر این باورم بیشتر دخترها به مرور زمان شبیه مادران شان می شوند…
