طعمِ نام تو، مزه ی کلامِ تو، تا ابد زِ یادمان نمی رود‎…‎
یادمان نمی رود کتابمان به یادِ تو، ‏
با گزیده ی کلامِ تو‎ ‎
با نگاهِ مهربانِ عکسِ تو شروع می شد و‎…‎
چشمهای تا ابد زلالِ تو‎….. ‎
بوسه گاه بوسه های کودکانه بود‎!‎

حرف های جاودانه ات
در میانِ کودکانه خاطراتمان حک شده است و یادمان نمی رود‎ ….‎

بوسه می زنم به عکسِ تو هنوز‎!‎
من همان مُحصلّم که در کتابمان‎…‎
‎ ‎زیر عکس تو نوشته بود‎:‎
‎«‎امید من به شما دبستانی هاست‎»‎
ما همان محصلّیم؛ امام‎!‎
حرفهای تو به اوجمان رسانده‎ ‎
در کنار حرفهای تو بزرگتر شدیم‎!‎

سالهایِ سال
کامِمان به بادهء کلامِ تو عجین شد و
جرعه جرعه سر کشیده، تشنه تر شدیم‎… ‎
ما- امیدِ چشمهای تا ابد زلالِِ تو- بزرگتر شدیم‎!‎

مثل روزهای کودکی‎…‎
بوسه می زنم به عکس مهربان تو‎…‎
‎ ‎دوست دارَمَت امام‎! ‎
دوست دارمت پدربزرگِ مهربان‎!‎

ما به کودکانِ سرزمینمان تو را
‎ ‎یک امام،
‎ ‎یک بزرگمرد تا همیشه زنده
‎ ‎یک پدربزرگ یاد می دهیم
‎ ‎تا همیشه راهیانِ این رَهیم‎…‎

بوسه می زنم به نامِ تو‎! ‎
نامِ تو، خاطراتِ کودکانهء مرا
پر ز حسِّ «بودن» و «غرور» و «افتخار» می کند‎.‎
دوست دارمت امام‎! ‎
دوست دارمت پدربزرگ مهربان